Ding Dong.... De lang verwachtte deurbel ging op zaterdagochtend. Ik doe mijn deur open en daar staat hij hoor. Net in pak, folder bij de hand: Mijn Jehova getuige. Oh maandenlang heb ik gewacht tot er eentje aan mijn deur stond, allemaal gemene, snuggere en bijdehante openingszinnen te broeden. Maar toen hij er stond kon ik het niet, het was zo een vriendelijke man.
Dus van het een kwam het ander... En we hadden zowaar een echt gesprek. En wat een opluchting was er van zijn gezicht af te lezen. Dit was misschien het enige echte gesprek dat hij had die ochtend. We hadden het over God, en hoe deze voor ieder verschillend verschijnt. De man die ik voor me had had zowaar respect en een open mind voor anders gelovigen. Iets wat ik niet eerder had ervaren.
Voor een keer had ik er geen probleem mee om openlijk face to face te vertellen waar ik nu voor sta. Dat goddelijkheid iets is dat zich in 2 verdeelt, dat ik niet geloof dat een enkele man iets voort kan brengen, en ook geen vrouw in haar uppie. Maar het gaat verder. We hadden het over de toestand op deze aarde (zijn onderwerp) en oplossingen. We hadden het over de universele wetten. e hadden het over het leven. En we hadden het over de natuur.
Wat mij vooral opviel was zijn geschoktheid dat ik met hem kon praten. Maar tegelijk was hij blij en ik zag hem opleven voor mijn ogen. En hoewel ik niet zo gek was op de manier waarop hij zijn boek naar boven haalde, hij kon het mooi uitleggen. En hoewel ik zaken aanhaalde waar hij nog niet van op de hoogte was, begreep hij wat ik probeerde duidelijk te maken. Hij merkte dat alles waarmee hij aankwam ik er op zijn minst al eens een gedachte aan had gegeven.
De volgende keer als hij voor mijn deur staat krijgt hij een kop koffie van me. Dit gesprek heeft me deugd gedaan, soms moeten we ons openstellen voor de ander, respect tonen en luisteren. Zodra hij weer aan mijn deur staat ben ik er alvast klaar voor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten